Αγάπη...

...ζούμε παίρνοντας Αγάπη... ως παιδιά ανθρώπων...

...υπάρχουμε δίνοντας Αγάπη... ως παιδιά Του Θεού...

 

οι κύκλοι που κλείνουν ή αλλιώς οι δικοί μας άνθρωποι που δε γνωρίσαμε - εις μνήμην θείου Γιώργου Λύκου

... "οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί είναι αυτοί που ζουν κοντά μου... οι δικοί μου ανθρώποι της καρδιάς μου οι τόποι... οι δικοί  μου ξένοι, είναι οι αγαπημένοι... οι δικοί μου ξένοι, είναι οι αγαπημένοι"

στίχοι/μουσική: Χαρούλα Αλεξίου

ο κάθε ένας από εμάς είναι ένας μοναδικός κύκλος ζωής...

οι κύκλοι των ανθρώπων τέμνονται, μπλέκονται, αγκαλιάζονται, ενώνονται εφάπτονται - σε ένα πάντα σημείο ή και σε κάποια νοητά... άλλοτε απλά κοιτάζονται από μακριά ή ατενίζουν μαζί το άπειρο Σύμπαν ή συμπεριλαμβάνει ο ένας τον άλλον αν και με κανένα σημείο επαφής μεταξύ τους...

όλοι μαζί είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου κύκλου... κι αυτός ενός ακόμα μεγαλύτερου που καταλήγει στον κύκλο της απροσμέτρητης αγκαλιάς του Θεού που μας ευλόγησε με την ύπαρξη ως ύλης, πνεύματος, ψυχής...

ο θείος μου ο Γιώργος εκπλήρωσε τον δικό του μοναδικό κύκλο χωρίς τέτοιες σκέψεις, με ενστικτώδεις ανάσες και συναισθήματα σχετίστηκε με τους γύρω κύκλους του... με το αναφαίρετο δικαίωμα του να υπάρξει όπως του δόθηκε και όπως επιθύμησε...

αυτό που θυμάμαι όταν τον φέρνω στο μυαλό μου είναι μια εικόνα των παιδικών μου χρόνων, πάντα ή ίδια εικόνα... να φωνάζει με τραγουδιστή, βραχνή φωνή τη θεία μου: "Αιμιλιάκι"... 

έφυγε όρθιος και τον φαντάζομαι έτσι να καλπάζει όρθιος στα ουράνια, φορτσάτος, φωνακλάς, πάντα με ένα -άκι στο στραβό και πονηρό χαμόγελο των χειλιών του...

ο Θεός να τον αναπαύσει...

Καλό ταξίδι θείε και "χαιρετισμούς" σε όλους - ξέρεις εσύ!

Δύναμη και κουράγιο σε όλη την οικογένεια...

εις μνήμην

✞ Γεωργίου Λύκου του Ιωάννη

Χίος 23.7. 1946 - Πειραιάς 31.12.2021

 

πόλεμος ανάμεσα...

 ...κι όσο, χωρίς λόγο, τα καημένα τα ζώα εχθρεύονταν, το ένα το άλλο και κατέστρεφαν ανελέητα το "σπίτι" τους στο πέρασμα του αλληλοσκοτωμού τους... ο μοναδικός τους εχθρός, απαθής, από ψηλό ανέγγιχτο σημείο, τα παρακολουθούσε να αλληλοαφανίζονται, στον πιο ανέξοδο και κερδοφόρο, συνάμα, Πόλεμο που "έστησε" ποτέ γι' αυτά μέσα στη ζούγκλα...

Sapiens συνειρμοί

 Χιλιάδες χρόνια πριν, τα πρώτα εξελιγμένα είδη sapiens του γένους Homo με νου και σκέψη που υπερέβαινε των άλλων ζώων, και που κατά καιρούς τους είπαν μάγους, μύστες, προφήτες, φιλοσόφους, μίλησαν για την Ειρήνη στον κόσμο, για τα μη βίαια ένστικτα που μπορούμε ως sapiens να εξαλείψουμε, ξεκίνησαν να μιλούν για μια άλλη διάσταση μας ως όντων πλασμάτων. Άλλοι την είπαν ψυχή και άλλοι ντάρμα... Σε κάθε περίπτωση ήταν νομοτελειακό ο κόσμος μας να περάσει - και να περνάει - από το χαμό του για να εξελίσσεται!

Για αιώνες η μαζική αθλιότητα από και προς το ανθρώπινο γένος και όχι μόνο, κυριάρχησε στον πλανήτη. Όλο το είδος sapiens δεν εξελίχτηκε ταυτόχρονα, μα δεν ήταν και δυνατό αυτό, η εξέλιξη των ειδών έπαιρνε πάντα πολύ χρόνο και δε συμβαίνει ταυτόχρονα με το πάτημα ενός κουμπιού για όλες τις ζώντες μονάδες...

Η διαφοροποίηση αυτή στην ταχύτητα και στο συγχρονισμό της εξέλιξης δημιούργησε πάντα τις γνωστές καταστροφικές για το γένος homo αντιθέσεις συμπαρασύροντας όλο τον πλανήτη και τα υπόλοιπα είδη που ζουν σε αυτόν. Λόγω των διαφορετικών αναγκών και αντιληπτικών διαφορών ανάμεσα στις ατομικότητες αλλά και αναπόφευκτα ανάμεσα σε μικρότερες και διαφορετικές μεταξύ τους συλλογικότητες, ο πλανήτης έζησε για αιώνες και ζει, τις μαζικές, τοπικά ή και πιο εκτεταμένα γεωγραφικά, αλληλοσπαράξεις των ανθρώπων

Με το τέλος του Β' Παγκόσμιου πολέμου, κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν "να πάψει ο Πόλεμος, να έχουμε Ειρήνη στον κόσμο...". Δεν ήταν δική τους ιδέα - είχαν ξεκινήσει να τα λένε εκείνοι οι μόνοι ανάμεσα στο πλήθος αιώνες πριν, που τους έλεγαν ανάλογα με την εποχή, μάγους, μύστες, προφήτες, φιλοσόφους, εστιάζοντας όλοι το ίδιο πράγμα: αυτό το Κάτι που μας διαφοροποίησε για κάποιο λόγο εξελικτικά από τα άλλα είδη και βρεθήκαμε να τα εξουσιάζουμε, πάντα αλληλοσπαραζόμενοι!

Πάντως, Η στιγμή της απόφασης να μπει στο παγκόσμιο τραπέζι η κουβέντα της διατήρησης της Ειρήνης στον κόσμο είναι αρκετά καινούρια σε σχέση με την ιστορία μας ως "σκεπτόμενη" ανθρωπότητα, αν "σκεφτεί" κανείς ότι ο Sapiens "σκέφτεται" πάνω από 13.000 χρόνια!!!

Σκέφτηκαν λοιπόν: ένας τρόπος να το πετύχουμε αυτό (εμείς που θέλουμε Ειρήνη, χωρίς όμως να διασφαλίζει κανείς ό,τι θέλουν όλοι Ειρήνη στον κόσμο, ή είναι έτοιμοι εξελικτικά για αυτήν, διότι μη ξεχνάμε ότι έχουμε μέσα μας ακόμα γενετικό υλικό από τα προηγούμενα ζωώδη μας εξελικτικά στάδια) είναι, θεωρητικά, να γίνουμε αυτό από το οποίο ξεκινήσαμε μια παγκόσμια κοινότητα ΙΣΗ απέναντι στα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα μας, με ΙΣΑ καθήκοντά απέναντι στον συν-άνθρωπο και στον πλανήτη/σπίτι μας...

Έτσι λοιπόν:

"Ο ΟΗΕ ιδρύθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1945 από 51 χώρες οι οποίες δεσμεύτηκαν να διατηρήσουν την ειρήνη μέσα από τη διεθνή συνεργασία και τη συλλογική ασφάλεια. Σήμερα, σχεδόν κάθε έθνος του κόσμου ανήκει στον ΟΗΕ"...

Ωραία μέχρι εδώ...

https://unric.org/el/

Το σόι μου... Κεφάλαιο 2 - Γιαγιά Δανάη

Η γιαγιά μου, η Δανάη, πήρε το όνομά της από τη Δανάη της μυθολογίας γιατί ο πατέρας της είχε μια "αρχαιολατρεία", ας το πούμε έτσι. Η γιαγιά μου - η μαμά της μαμάς μου - γεννήθηκε το 1928 στον Κορυδαλλό, συνοικία του Δήμου Πειραιά. Το 1940, η γιαγιά είχε μόλις μπει στην τελευταία τάξη του Δημοτικού αλλά, αφού τα σχολεία έκλεισαν λόγω της έναρξης του πολέμου, δεν το ολοκλήρωσε ποτέ. Βέβαια εκείνη διόλου δε λυπήθηκε γι' αυτό, μάλιστα χάρηκε κιόλας: "Το σχολείο ποτέ δεν μου άρεσε" και.... "όπως ήμουν και αγοροκόριτσο, προτιμούσα να είμαι συνέχεια έξω στο δρόμο και να παίζω, παρά να είμαι μέσα, να διαβάζω, να ράβω και να πλέκω."

Τη γιαγιά μου τη θυμάμαι, λιγομίλητη, ολιγοέκφραστη και γενικά ήσυχη... Από εσωτερική ηρεμία;;! Μπα, όχι... μάλλον από βαθιά στωικότητα. Κάτι το οποίο συνειδητοποιούσα για εκείνη όσο μεγάλωνα. Λίγα λοιπόν τα λόγια  της και από τις σπάνιες δικές της σύντομες αφηγήσεις και κουβέντες ήταν αυτή από τον καιρό της κατοχής: "παιδάκι, να πηγαίνω με τον μπαμπά μου περπατώντας, κάτω στο τελωνείο στον Πειραιά, όπου εκείνος δούλευε όλα του τα χρόνια και να περνάμε μέσα από τους Γερμανούς και τα γερμανικά μπλοκ σε όλη τη διαδρομή. Κι όμως εκείνοι δεν μας ενοχλούσαν, γιατί ο παππούς ήξερε μερικές λέξεις στα γερμανικά λόγω τελωνείου κι εγώ ήμουν πιτσιρίκα, ξανθιά και γαλανομάτα, σαν Γερμανίδα".

Το φαγητό μάλλον δεν τους έλειψε εκείνα τα χρόνια γιατί ο παππούς με το ξύλινο καρότσι όλο και κάτι κουβαλούσε από το τελωνείο για όλο το σόι του Κορυδαλλού... όμως το κατοχικό σύνδρομο της έμεινε στο θέμα του φαγητού, μαζί φυσικά με το μικρασιατικό μαγειρικό γονίδιο - κι από τις δυο μεριές της, παρακαλώ!

... Έτσι λοιπόν, στην κουζίνα της γιαγιάς ο διάλογος ήταν πάντα παρόμοιος:

- ...αυτό θα φας, παιδάκι μου; Σκέτα μπιφτέκια;

- τι σκέτα, αφού έχεις και πατάτες, ρε γιαγιά...

- ε τι να σου κάνουν, μωρό μου, αυτά;

Και γέμιζε το τραπέζι της κουζίνας, με ψωμί, τυριά, αγγουροτοματοσαλάτα, ελιές, καμιά πιτούλα, και... 3-4 γεμιστά που είχαν περισσέψει από την προηγούμενη, και... λίγο γαύρο τηγανητό..."δεν είναι πολύς, φάτον όλον", και... λίγα φασολάκια πράσινα λαδερά από προχτές..."ήταν στο ψυγείο δεν έχουν χαλάσει, αλλά άστα άμα δε σου αρέσουν... να σου φτιάξω δυο αβγά μάτια"

- σιγά ρε γιαγιά ποιος θα τα φάει όλα αυτά;; και τσίμπαγα τελικά λίγο από όλα... εκτός από ψωμί...

- ψωμάκι δε θα φας;; Φάε..., «να σε πιάσει», βρε μωρό μου...

Μετά, καθόμασταν στο σαλόνι - προέκταση της κουζίνας...

===============

Η γιαγιά μας θεωρούνταν "ψυχρή" από τα παιδιά της... και ήταν, ως μαμά... άλλες εποχές βλέπεις, άλλες προσλαμβάνουσες, και άλλα βιώματα... δεν τα  αγκάλιαζε, δεν τα φιλούσε... παρά μόνο σε γιορτές, "και αν" και "κρύα"... 

Για εμάς, τα εγγόνια της, δεν ήταν έτσι... 

...θυμάμαι, που όταν καθόμουν δίπλα της στον καναπέ, μου σκέπαζε το χέρι με το δικό της, κοιτάζοντας, ευθεία μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση...

- πω πωω γιαγιά πόσο ζεστά είναι τα χέρια σου;;! Τα δικά μου είναι συνέχεια παγωμένα.

...τότε εκείνη, λες και άρπαζε κάποια παλιά "χαμένη" ευκαιρία, άρχιζε να τρίβει απαλά με την παλάμη της το πάνω μέρος της δικής μου, μετά στροβίλιζε ανάμεσα και στα δυο της χέρια εναλλάξ τα δικά μου τρίβοντας τα λίγο πιο έντονα μέχρι να ζεσταθούν, καταλήγοντας πάντα, "Τζιοκόντια", χαμογελαστή...: 

- ε, δε λένε;! Κρύα χέρια ερωτευμένα και ζεστά βασανισμένα... 

....και ένιωθα αυτή την ατάκα σαν πάσα για να μάθει για τους έρωτές μου και να μου πει για τα βάσανά της...

- αααχ να είσαι καλά ρε γιαγιά... ζεστάθηκαν...

...και την αγκάλιαζα και τη φιλούσα και ανταπέδιδε με το δικό της συγκρατημένο μα τόσο ζεστό στυλ... 

- Να σου κόψω κάνα φρουτάκι, τώρα;; Έχω φτιάξει και πάστα φλώρα... ε, με συκομαρμελάδα, βέβαια...

- Πω πωωω γιαγιά με "έφτιαξες" τώρα...

....και ξανά αγκαλιάααα σφιχτή από πίσω της, από τους ώμους την ώρα που προσπαθούσε όρθια μπροστά στον πάγκο της κουζίνας να κόψει κομμάτι από την πάστα φλώρα της, για να με φροντίσει!!!

 

============================

...εις μνήμην <3

Δανάης Μανέα, το γένος Κομνηνού (17 Δεκεμβρίου 1928 - 27 Μαρτίου 2010)

φωτό 3: καλοκαίρι 1993, η γιαγιά φοράει τα "πρώτα" της μαύρα ρούχα... τον Απρίλιο, της ίδιας χρονιάς, ανήμερα Πάσχα, στο "χωριό", είχε "φύγει" από τη ζωή η μητέρα της, η προγιαγιά μου Μαρί... (Ο Νίκος, ο αδερφός μου, μόλις έχει τελειώσει τη Β΄Λυκείου κι εγώ τη Γ΄ Λυκείου... ο Ρωμύλος, το πρώτο μας σκυλάκι, δεν πρόλαβε να κλείσει τα 2 χρόνια και το επόμενο καλοκαίρι στο "χωριό" έφαγε - δεύτερη φορά - φόλα από έναν "καλό" τσοπάνη που θεωρούσε ότι το γάβγισμά του τρόμαζε τις κατσίκες και τους "έκοβε¨ το γάλα...) Η γιαγιά δεν ξαναέβγαλε ποτέ τα μαύρα ούτε έφτιαξε ξανά πάστα φλώρα, μέχρι το 2010 που έφυγε από τη ζωή... αποχωρώντας αποφασισμένη σαν Ινδιάνος... 

πώς να σωπάσεις...;

... καλά είμαι στο σπίτι μου και δόξα τω Θεώ τα καταφέρνω με όλα... με εαυτό, με τον Άλλον, με έξοδα, με δάνεια, με τρέχοντα, με φορτία προγονικά, και τα δικά μου φορτία καλά κρατημένα στο δισάκι μου.... ναι, τα καταφέρνω να επιβιώνω, να νιώθω ήρεμη.... αλλά ΔΕΝ καταφέρνω να νιώσω καλά... ποτέ δεν ένιωσα καλά εντελώς, ποτέ δεν ησύχασα... ούτε όταν είχα ή έχω ανέσεις, φαγιά που τόσο αγαπώ, παρέες που τόσο αγαπώ, γέλια και αγκαλιές που τόσο ζω από αυτά .... και ναι ησυχάζω εδώ που κάθομαι στην ερημιά... αλλά καλά δεν είμαι... γιατί είναι ο πόλεμος κηρυγμένος απέναντι στον αγνό ανθρώπινο εαυτό που όλοι έχουμε... μου μένει μόνο να τα λέω... όπου και όπως μπορώ.... στο fbχώρο της ελεύθερης έκθεσης, της ελεύθερης αλλοτρίωσης των σχέσεων, της ελεύθερης απαξίωσης του λόγου και του πόνου του "συναθρώπινου"...

θέλω να λέω συνεχώς: να μην κοιμόμαστε, αλλά να βλέπουμε όνειρα όπως έγραψε η Κατερίνα Γώγου, μαζί με τους φίλους μας, όλοι μαζί... και το πρωι να συναντιόμαστε και να τα λέμε... να μην σωπαίνουμε... μόνο μπροστά στην ομορφιά να σωπαίνουμε... ποτέ μπροστά στην ασχήμια...

Το Πολυτεχνείο Θα ζει...

... τον Νοέμβριο του 1973 δεν είχα γεννηθεί... ούτε καν είχα "συλληφθεί" ως ιδέα των γονιών μου...

...με θυμάμαι όμως έντονα, από το Νοέμβριο του 1987 που ήμουν στην Α' τάξη του Γυμνασίου - όπου άκουσα για πρώτη φορά, λόγω της σχολικής γιορτής, για την επέτειο του Πολυτεχνείου, - να μετράω έκτοτε τις χρονολογίες και τις ημερομηνίες για να δω "για πόσο είχα χάσει την ευκαιρία να είμαι σε εκείνη την εξέγερση"... 

Τα δύο πρώτα χρόνια οι "υπολογισμοί" μου κατέληγαν στο ότι την είχα χάσει "για 1 χρόνο και 4 μήνες, αφού είχα γεννηθεί Μάϊο του 1975"...

Λες κι αν είχα γεννηθεί στις 17 Νοεμβρίου του 1973 θα ήμουν εκεί...!!

Μετά άρχισα να μετράω πιο "ρεαλιστικά" το χρόνο και σκεφτόμουν ότι για να ήμουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου έστω ως πρωτοετής φοιτήτρια, θα έπρεπε... χμμ... να είχα γεννηθεί το 1954 ή τέλος πάντων κάπου το 1953, 1952, 1951 ή 1950 αν ήμουν τελειόφοιτη... αργότερα κατάλαβα ότι θα μπορούσα να είμαι εκεί χωρίς να είμαι φοιτήτρια, θα μπορούσα να είμαι εργάτρια, ή μια απλή γυναίκα, που θα τολμούσε... 

Κάθε χρόνο την ίδια μέρα ξανά και ξανά έκανα τις προσθέσεις και αφαιρέσεις για να δω πότε θα έπρεπε να έχω γεννηθεί για να ήμουν στην  εξέγερση του Πολυτεχνείου... ήταν αυτοί οι υπολογισμοί, η δική μου σύνδεση ξανά και ξανά με το τότε, με τον "παλμό"...

Για να "αναπληρώσω την απουσία μου από τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη του 1973", συμμετείχα στις γιορτές του σχολείου μου, νιώθοντας ότι έκανα "κάτι σπουδαίο": τραγουδούσα, έγραφα κείμενα, έπαιζα κιθάρα... κολλούσα αυτοκόλλητα για το στολισμό... κάτι, οπωσδήποτε...

...στην πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου επιχείρησα να πάω για πρώτη φορά όταν ήμουν Α' Λυκείου, θα ξεκινούσαμε μαζί με τα παιδιά από την τότε κατάληψη μας, της οποίας "ήμουν υποκινήτρια" όπως είχαν πει τότε δυσαρεστημένοι οι καθηγητές μου στη μαμά. Είχα καλέσει συνελεύσεις πενταμελών και έπειτα δεκαπενταμελούς και όταν αποφασίστηκε η κατάληψη μας παρέλαβα τα κλειδιά του σχολείου μας από τον λυκειάρχη μας και τα κρατούσα για 40 μέρες - όσο κράτησε η κατάληψη μας κι ένιωθα πως έτσι έκανα "επανάσταση"... *

όμως....  έ χ α σ α το λεωφορείο της "επανάστασης" μου... 

(βασικά το χάσαμε μαζί με τη μαμά μου, η οποία είχε αποφασίσει ότι αν ήταν να πάω θα ερχόταν κι εκείνη μαζί μου, αφού ήμουν ανήλικη. Έτσι έβαλε για πρώτη φορά τα μόνα "φλατ" παπούτσια που είχε και που πρώτη φορά τα έβλεπα αφού ποτέ δε φόραγε κάτι άλλο εκτός από τακούνια και τελικά νομίζω ότι έκανε τα πάντα για να χάσουμε το λεωφορείο και μετά με έπεισε ότι δεν είναι καλή ιδέα να πάμε μόνες και "ανοργάνωτες"...) 

Έκανα κι άλλη προσπάθεια "επανάστασης"... στη γιορτή μνήμης του Πολυτεχνείου στην Γ' Λυκείου είχα γράψει ένα κείμενο το οποίο διάβασα μπροστά σε όλο το σχολείο, τρέμοντας από συγκίνηση και συστολή... δυστυχώς δεν το έχω γιατί η τρέλα μου τότε μου υπέδειξε, αφού το διάβασα, να το πετάξω στον αέρα...

Είχα γράψει λοιπόν σε ένα δισέλιδο, ένα μικρό στιγμιότυπο κατά το οποίο είχα φανταστεί 10 εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι έμπαιναν στο χώρο του Πολυτεχνείου το πρωϊ της 17ης Νοεμβρίου του 1973... ο καθένας για τους λόγους του και με τις σκέψεις του... άλλη/ος εν αγνοία της σοβαρότητας των γεγονότων της στιγμής αλλά και των μελλούμενων, ακολουθώντας τη μάζα, άλλος οργανωμένος σε κόμμα, άλλη για παρέα στο φίλο της, άλλος για μαγκιά, άλλη για αντίδραση στους γονείς της, άλλος/η με αίσθημα αλληλεγγύης στους συμφοιτητές, άλλη/ος για να προσφέρει συνειδητά κάτι συγκεκριμένο με επίγνωση στον αγώνα και άλλοι γιατί απλά περνούσαν και έμειναν μέσα όταν έκλεισαν οι πόρτες... Είχαν και ονόματα, δεν τα θυμάμαι πια...)

Τελικά στην πορεία Πήγα... επιτέλους, στα 19 μου γιατί τότε μόνο μπόρεσα, "αφού ήμουν πια ενήλικη" όπως είχα δηλώσει στη μαμά μου. Είχε ένα τρόπο να "απαγορεύει"/αποθαρρύνοντας, όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί φοβόταν γενικά και ειδικά να πάω μόνη μου και "ανοργάνωτη" όπως έλεγε, "χωρίς να είμαι σε κάποια ομάδα"... με τρελό καρδιοχτύπι, λοιπόν, λες και γύρναγα πίσω το χρόνο στο Νοέμβριο του 1973... και φυσικά "ανοργάνωτη" , χωρίς να είμαι μέλος κάποιας ομάδας, έφτασα στο Πολυτεχνείο, στην ουρά της πορείας που κινούσε για Αμερικάνικη πρεσβεία. Ήμουν με έναν φίλο μου και τον ξάδερφό μου που μου κάνανε το χατήρι να πάμε παρέα... 19χρονα που δεν είχαμε βγει από τα σπίτια μας για τέτοιο λόγο ποτέ πριν...  

------- - - - -

Το μόνο που θυμάμαι είναι η τεράστια συγκίνηση μου όταν βρεθήκαμε μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου και ότι εκεί που η συγκίνηση μου είχε φτάσει στην αποκορύφωσή της, βρεθήκαμε ανάμεσα στα ματ - που χτύπαγαν εκφοβιστικά και ρυθμικά τις ασπίδες τους με τα ρόπαλα τους - και σε κάτι μασκοφόρους που ετοιμάζονταν να βγουν από κάτι στενά στην πορεία για να τους "συναντήσουν σε χορό" πολεμικό....

... χωρίς να καταλάβω τι έγινε, με θυμάμαι να τρέχω- ή καλύτερα να με τρέχει τραβώντας με από το μπράτσο - ο ξάδερφος μου... Τον φίλο μου τον χάσαμε κάπου στο πλήθος, αλλά τον βρήκαμε αργότερα... προφανώς είχε τρέξει γρηγορότερα από εμάς, στη στάση του λεωφορείου της επιστροφής... 

...όταν γυρίσαμε από εκείνη την "πρώτη φορά στο Πολυτεχνείο", αναρωτιόμουν για πολύ καιρό: σε τι ανούσιους καιρούς γεννηθήκαμε... κανένας αγώνας πια δε γίνεται, καμία επανάσταση;;!

Πήγα κι άλλες φορές σε πορείες, πάντα "ανοργάνωτη"... τελευταία φορά, το 2010... δυστυχώς ήμουν εκεί... **

Πού να ήξερα τότε... ό,τι η Ειρήνη και η Ελευθερία δεν θέλουν τα ίδια πράγματα... 

...η πρώτη, μπορεί να υπάρχει - και μάλιστα "ευχαριστημένη" - με "απλούς συμβιβασμούς" ...

ενώ η δεύτερη, "θέλει αρετή και τόλμη", για να ζει "χαμογελαστή"...

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΘΑ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ... ως σύμβολο ζωής...

================================ ======================================

(βλέπε: Μαθητικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα (1990-91)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1_(1990-91)...  

... οι κινητοποιήσεις ήταν πανελλαδικές και έληξαν με το θάνατο του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα) 

(βλέπε: Εμπρησμός της τράπεζας Marfin 

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%82_Marfin

... ημέρα γενικής απεργίας, νεκροί ανασύρθηκαν η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών και η Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών.